Unutmak

Bugün de çocuklar çok iyiydi. Her söylediğimi kolayca yazdılar ve okudular da.

Çocuklarla birlikte belirlediğimiz sınıf kurallarından en önemlisi parmak kaldırarak söz istemek. Böylece sınıfta oluşabilecek kargaşayı önlemlemiş oluyoruz.

Fakat biri var ki bu kurala uymakta çok zorlanıyor: Tuna.

Böyle zeki bir çocuğun böyle temel bir kurala uymakta neden bu kadar zorlandığını kendisiyle konuşmak istedim.

"Tunacığım," dedim, o esnada defterine kenar süsleri yapmakla meşgul olan Tuna'ya, "sen çok akıllı ve yakışıklısın.  Bu kadar akıllı olmana rağmen neden hâlâ parmak kaldırmadan konuşuyorsun?"

Önce bir karşılık vermedi Tuna. Bütün dikkatini kenar süslerine odaklamış gibi görünüyordu.

Fakat sonra birden, "Unutuyorum öğretmenim." dedi ve arkasından bakışlarını bana doğru kaldırııp,  "Öğretmenim, yatağımı toplamayı da unutuyorum." diye devam etti.

Çok hoş çok içten bir ifade vardı gözlerinde Tuna'nın.