Bugün Tuğra ilk teneffüste ağlamaya başladı.
Nedenini sordum:
"Ya annem beni unutursa?!" diye karşılık verdi kaygıyla.
"Unuturlar mı seni hiç Tuğracığım? Hem ben varım, öyle bir şey olsa bile ben seni eve kadar götürürüm." dedim.
Tuğra, "iyi de," dedi, "evimizi biliyor musun?"
"Evet, evinizin adresini de biliyorum, telefon numaranızı da," dedim.
İkinci teneffüste Tuğra'yı yine ağlarken gördüm.
Şaşkınlıkla, "Ne oldu?" diye sordum.
Beni görünce ağlamayı kesti ve "Peki teneffüste bana kim bakacak?" dedi.
"Ben bakacağım. Teneffüslerde öğretmenler odasında olurum." Birlikte öğretmenler odasına gittik. "İhtiyaç duyduğunda beni buradan çağırabilirsin." dedim.
Üçüncü teneffüste, "Öğretmenim, galiba bu teneffüs okula alıştım." dedi ve karşılıklı gülümsedik.
