Nisa, bugün kıpır kıpırdı. Hep gülümsüyordu ve parmağı hep havadaydı.
Bir ara "ala kelimesini kim tahtaya yazabilir?" dedim. O da, "ben öğretmenim, ben öğretmenim!" diye bağırdı heyecanla.
Sınıfta böyle bağırarak söz isteyemeceğimizi, bağırdığımızdaysa söz alma hakkımızı kaybedeceğimizi söyleyerek Nisa'yı uyardım.
Sonuç olarak ona söz vermedim.
Nisa artık bağımıyor, parmağıyla söz istiyordu ama yerinde de duramıyordu. Neredeyse zıplıyordu.
Öyle tatlı gülümsüyordu ki dayanamadım ve ona söz verdim.
Sonraki derste yine o muhteşem gülümsemesiyle "Ben hiç tahtaya kalkmadım!" demez mi?!
Oysa her seferinde sırayla tüm öğrencilerimin tahtada yazmasını sağlıyorum.
Bu yüzden Ona "İnanamıyorum sana, bana bunu nasıl söylersin?" bakışı fırlattım.
Nisa ise yine o hınzır ve çok sevdiğim gülümsemeyle karşılık verdi: Küçüklü büyüklü bütün dişlerini göstererek yaptı üstelik bunu:)
